Yaşar Kemal Binboğalar Efsanesi PDF Kitap
Aladağın ardında, uzun bir koyak var. Koyak baştan ayağa ormanlık. İçinden
yüzlerce pınar kaynıyor. Dört yanları naneli, pürenli, içleri çakıl taşlı, soğuk,
aydınlık pınarlar. Pınarlardan su yerine aydınlık kaynıyor, oluklardan su yerine
ışık şakırdıyor. Çok eski zamanlardan bu yana burası, Aladağın ardı Türkmenin,
Yörüğün, Aydınlı Yörüğünün yaylağı. Çukurova ne zamandan bu yana bu
insanların kışlağıysa, o zamanlardan bu yana da Aladağın koyağı bunların
yaylağıdır. Yörükleri ne bu kışlaktan, ne bu yaylaktan kolay kolay ayıramazsın,
ölürler. Bir kayanın doruğunda bitmiş bir ot nasıl inatla köklerini sert çinke
taşlarına sarmış, tutunmuşsa, Aladağ Yörüğü de öyledir.
Demirci Haydar Usta yürürken zınk diye duruverdi. Sağ elini bakır kızılı uzun
sakalına götürdü, sakalını tam çenesinin altından sertçe tutamladı. Sol eli de
kendinde olmadan sağ elini izledi. Haydar Ustanın adımları gittikçe
yavaşlıyordu. Sonra ağır ağır gittiler, durdular. Haydar Usta bir süre olduğu
yerde öylece kaldı. Başını kaldırdı, havayı koklar gibi boynunu uzattı, sağına
soluna bakındı, sonra gene daldı gitti. Elleri sakalından çözülüp iki iri külünk
gibi yanlarına düşünce gene yürüdü. Gittikçe hızlanıyordu. Ceviz rengi bir şayak
şalvar giymişti. Sırtındaki yelek sırmalı, eski bir aba ya da cepken bozmasıydı.
Başında kendi eliyle keçi tüyünden ördüğü altın renginde bir börk vardı. Börk
ona iki kat heybet veriyordu. Kaşları da püskül püskül, geniş alnına, altın, uzun
börküne, çağıldayarak akmış gitmiş bakır sakalına uyuyordu.
0 yorum:
Yorum Gönder