Irvin D. Yalom Aşkın Celladı PDF
Şöyle bir sahne düşünün: birbirlerini tanımayan üç dört yüz kişiye çift
çift ayrılmaları ve eşlerine şu bir tek soruyu tekrar tekrar sormaları
söyleniyor: –Ne istiyorsun?–
Daha basit bir şey olabilir mi? Masum bir soru ve onun yanıtı.
Oysa ben, bu grup alıştırmasının beklenmedik güçte duygular uyandırdığına
defalarca tanık olmuşumdur. Çoğu kez birkaç dakika içinde
oda yoğun bir heyecanla sarsılır. Erkekler ve kadınlar – hem hiç de
çaresiz ve yoksul olmayan, başarılı, sağlıklı, iyi giyimli, yürürken
ışıltılar saçan insanlar – ta derinlerinde çalkantılar yaşarlar. Sonsuza
dek yitirmiş oldukları kişilere – ölmüş ya da yanlarında olmayan anne ve
babalara, eşlere, çocuklara, arkadaşlara – seslenirler: –Seni tekrar görmek
istiyorum.– –Sevgini istiyorum.– –Benimle gurur duyduğunu bilmek
istiyorum.– –Seni sevdiğimi ve bunu sana hiç söylemediğim için
ne kadar pişman olduğumu bilmeni istiyorum.– –Dönmeni istiyorum
– öyle yalnızım ki.– –Hiç yaşamadığım çocukluğumu istiyorum.–
–Sağlıklı olmak, yeniden genç olmak istiyorum. Sevilmek, sayılmak istiyorum.
Yaşamımın bir anlamı olsun istiyorum. Bir şey başarmak istiyorum.
Umursanmak, önemli olmak, anımsanmak istiyorum.–
Ne çok istek. Ne çok özlem. Ve ne çok acı, yüzeye ne kadar yakın,
yalnızca birkaç dakika derinde. Yazgı acısı. Varoluş acısı. Hep orada
olan, yaşam zarının hemen altında sürekli uğuldayan acı. Ulaşılması
böylesine kolay olan acı. Pek çok şey – basit bir grup alıştırması, birkaç
dakikalık derin düşünce, bir sanat yapıtı, bir vaaz, kişisel bir kriz,
bir kayıp – bize en derindeki isteklerimizin hiçbir zaman
gerçekleşemeyeceğini anımsatır: genç kalmak, yaşlanmayı durdurmak,
yitirdiğimiz insanların dönmesi, ebedi aşkı bulmak, himaye edilmek, anlam
ve önem kazanmak, ölümsüzlüğe kavuşmak.
Ne zaman ki bu ulaşılmaz istekler tüm yaşamımıza egemen olur, o
zaman yardım almak için aileye, dostlara, dine – bazen de
psikoterapistlere – yöneliriz.
Bu kitapta, yardım için terapiye yönelen ve çalışmaları sırasında
varoluş sancılarıyla cebelleşen on kişinin öyküsü var. Aslında bu kişilerin
bana geliş nedeni bu değildi; tersine, tümünün dertleri günlük
yaşamın sıradan sorunlarıydı: yalnızlık, değersizlik duygusu, iktidarsızlık,
şiddetli baş ağrıları, kompülsif cinsellik, şişmanlık, yüksek tansiyon,
keder, karasevda, değişken ruh durumları, depresyon. Yine de,
her nasılsa (her bir öyküde farklı biçimde gelişen bir –her nasılsa–),
terapi bu gündelik sorunların derin köklerini – varoluşun temeline doğru
uzanan kökleri – açığa çıkardı.
Öykülerin tümünde aynı çığlık yankılanıyor: –Đstiyorum! Đstiyorum!–
Hastalardan biri, yaşayan iki oğlunu ihmal ederken, –Ölen sevgili
kızımı geri istiyorum,– diye haykırıyordu. Bir diğeri, lenf kanseri
bedeninin her köşesine yayılırken, –Gördüğüm her kadını düzmek istiyorum,–
diyordu ısrarla. Bir başkası ise, açmak cesaretini bulamadığı
üç mektubun sancılarıyla kıvranırken, –Hiç yaşamadığım çocukluğumu,
annemi, babamı istiyorum,– diye yalvarıyordu. Kendinden otuz
beş yaş genç bir erkeğe duyduğu saplantısal aşktan vazgeçemeyen
yaşlı bir kadın da, –Sonsuza dek genç olmak istiyorum,– diyordu...
0 yorum:
Yorum Gönder