Ömer Seyfettin Kasagi PDF
Ahır işlerinde yalnız tımarı beceremiyordum. O kadar küçüktüm ki, atın karnına bile ulaşamı-yordum. Oysa en eğlenceli şey atın tımarıydı. Bu iş Tosun’unda hoşuna gidiyordu. Zaman zaman kulaklarını kısıyor, kuyruğunu kocaman bir püskül gibi sallıyordu.
At, tımar biteceğe yakın huysuzlanırdı. O zaman Dadaruh: “Höyt!” diye sağrısına tokat indirir, sonra öteki atları tımara başlardı.
Bir gün Hasanla Dadaruh dere kenarına inmişler, bense yalnız başıma kalmıştım. İçimden tımar etme geldi. Kaşağıyı aradım, bulamadım. Sonra aklıma, Dadaruh’un ahırın köşesindeki penceresiz küçük odası geldi. Hemen oraya girdim. Rafları aradım. Eyerlerin arasına baktım. Yok, yoktu. Sonra gözüme yatağın altındaki yeşil sandık ilişti. Onu açtım… Nerdeyse sevincimden haykıracaktım. Annemin bir hafta önce İstanbul’dan gönderdiği hediye eşyaların arasından çıkan fakfon kaşağı pırıl pırıl parlamıyor mu!… Hemen aldım. Tosun’un yanına koştum. Karnına sürtmek istedim. Durmadı. Ayaklarını sinirli sinirli yere vurdu. Her halde acıtıyor dedim. Kaşağının dişlerine baktım. Sivri, keskindi dişler. Köreltmek için duvarın sıva dökmüş bölümlerindeki taşlara sürtmeye başladım. Dişler bozuldu. Yeniden sürttüm… Gene atlar durmuyordu. Buna çok kızdım. Öfkemi kaşağıdan almak için on adım ötedeki çeşmeye koştum
0 yorum:
Yorum Gönder